En weer een knotsgekke wending in deze bizarre rollercoaster. We zitten weer eens in het AvL. Maar de reden is dit keer absurd, volkomen onverwacht en heeft (bijna) niets met kanker of de bijbehorende medicijnen te maken.
Toen ik vanavond thuis kwam zei Lilian (de thuisverpleging) vrijwel meteen dat het niet goed ging met Iris. Ze was tijdens en na het bezoek van vanmiddag erg in de war. En ze moest erg veel hoesten, was onverstaanbaar en rochelde en reutelde. Ik schrok me weer eens het apelazerus en begon te onderzoeken. Temperatuur was redelijk, iets verhoging. Maar haar mond zat vol vreemd wit slijm, en haar tong en wang leken geirriteerd en bloedde een beetje. Aan Iris kon ik niet vragen wat er aan de hand was. Het AvL gebeld, maar de verschijnselen leken niet op bekende bijwerkingen. Men ging overleggen. Ondertussen probeerde ik erachter te komen wat ze gegegeten had. Ze had witte chocola gekregen, dacht Lilian. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ze een lekker stuk zeep kado gekregen had. En daar had onze gulzige dame eens lekker twee grote happen van genomen!
Stuiterend van de adrenaline heb ik haar in de auto geladen en ben linea recta naar het AvL gescheurd. Inmiddels kan ik er wel weer om lachen, maar toen ik hier aan kwam niet echt. Enfin, ze houden haar een nachtje ter observatie, maar ik krijg niet de indruk dat men zich grote zorgen maakt. Iris heeft praatjes voor tien (alleen versta je er geen jota van!), klokt vrolijk een glas melk (drinkt ze anders nooit!) en een flesje Nutridrink achterover.