“Is Iris weer thuis?” Nee, ik had graag iets anders gezegd, maar nee, Iris is niet thuis. Vandaag is weer eens heel anders gelopen dan verwacht. En helemaal niet goed, helaas.
Rationeel wisten we natuurlijk allang dat het eraan zat te komen. Maar heel stiekum, ergens in je achterhoofd hoopte ik nog steeds dat … heel misschien … er toch een wonderbaarlijke verbetering zou komen. Maar ondanks dat de scans uitwezen dat de tumoren niet alleen geremd maar zelfs geslonken waren merkten we zelf natuurlijk dat Iris niet vooruit, maar iedere dag een stukje achteruit ging. Het eten van een stuk zeep heeft er niets mee te maken gehad. Het is toeval geweest dat ze juist gisteren een terugval of een epileptisch insult heeft gehad. Ze was gisteravond in de war, maar best vrolijk. Levendig. Om 9 uur viel ze in slaap. En eigenlijk is ze vanaf dat moment niet meer wakker geweest.
Dat, en het gesprek met de neuroloog gisterochtend hebben beslissingen in een stroomversnelling gebracht. Het medisch team heeft besloten dat de behandeling met BRAF/MEK remmers niet meer in het belang van Iris is. En is daarmee gestopt. Dat betekent dat we een volgende fase in gaan. En dat is heel verdrietig, triest, maar onontkoombaar. We wisten dat de dag zou komen. Alleen niet zo onverwacht, zo snel. Veel te snel …