Geen nieuws, goed nieuws … tja. Dat zou ik graag beamen, maar nee, helaas. Tegen de verwachting in en volledig in tegenspraak met de laatste MRI gaat Iris eigenlijk alleen maar achteruit. Iedere dag een stukje verder bij ons vandaan. Fysiek gaat het eigenlijk best goed. Gegeven de omstandigheden. Ze is behoorlijk vitaal, eet als een reiger, drinkt goed enzovoorts. Maar het echte probleem is mentaal. Niemand kan verklaren hoe het komt, maar ze is steeds meer in de war. Soms heel lief en aandoenlijk en af en toe opstandig. De enige troost is dat ze inmiddels zelf niet meer weet hoe slecht ze er aan toe is. En dat houden we maar zo, we hebben het er niet meer over. Althans, niet met Iris. Volgende week zijn er weer onderzoeken en controles in het AvL. En de week erop uitslagen. We hopen op een wonderbaarlijke opleving. Al is het maar tijdelijk. Verder leven we van dag tot dag. Als je denkt dat de situatie stabiliseert, hoe bizar die ook is, verrast ze je weer met een nieuwe ontwikkeling. Grote en kleine crises volgen elkaar in onvoorspelbare frequentie op. En soms zijn er die hele kleine bijzondere momenten van ‘contact’, meestal zonder woorden. Een knuffel, een aai over je hand of wang. Dan weet je weer dat ze nog steeds Iris is. Niet dezelfde, maar nét zo lief.